Πηγή:
Αφήγηση: Άννας Γ. Οικονομίδου, στο Άννα Πρασίνου – Λάμπρου, «Τραγούδια που λέγονταν στην Αμοργό», Αμοργιανά 10, (2004): 144.
Δεν υπάρχει διαθέσιμο ηχητικό αρχείο. Τα στοιχεία σχετικά με τον τρόπο εκτέλεσης, τη μουσική και το χορό είναι άγνωστα.
ΚΥΝΗΓΟΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ
Κυνηγός, που κυνηγούσε μεσ’ στα δάση μια φορά,
έτυχε να συναντήσει μία ερημοκκλησιά.
Προχωρεί και μπαίνει μέσα με λυπητερή καρδιά,
βλέπει, εκεί που προσκυνούσε, μια μικρή καλογριά.
– Καλογραία μου, της λέει, τ’ όνομά σου επιθυμώ,
τ’ όνομά σου κι ας πεθάνω μεσ’ στο ρημοκκλήσι αυτό.
– Τ’ όνομά μου δε στο λέω, γιατί θα με λυπηθείς,
γιατί εσύ ‘σουν η αιτία καλογραία να με δείς.
– Έλα πάτησε τον όρκο και παντρέψου μιά φορά,
πάρε με τον κυνηγάρη, που σ’ αγάπησε πιστά.
– ΄Γω τον όρκο δεν πατάω, το Χριστό δεν παρατώ,
πάνε τώρα δύο έτη, που ‘μαι εδώ και ασκητώ.
Το ψωμί μου είναι τα χόρτα, το κρεβάτι μου είν’ αυτό
και μια πέτρα προσκεφάλι, έτσι μου ‘τανε γραφτό.
Σκύβει και την αγκαλιάζει, τον αγκάλιασε κι αυτή
και του λέει: – Σαν ποθάνω, θάψε μου το το κορμί.
Όπου δείς δυό κυπαρίσσια και στη μέση μια μυρτιά,
εκεί μέσα είναι θαμμένη μια μικρή καλογριά.
Όπου δείς δυό κυπαρίσσια και στα πλάγια δυό μυρτιές,
εκεί μέσα είναι θαμμένη κι έλα, αγάπη μου, να κλαίς.
