ΟΝΟΜΑ: Μιχαήλ Πάσαρης (Μιχαλάκης ο Βουνής) του Ιωάννη και της Σοφίας
ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: Αμοργός
ΤΟΠΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ: Αμοργός
ΤΟΠΟΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ: Αμοργός
ΣΥΖΥΓΟΣ / ΓΕΝΟΣ: Άγνωστη / Άγνωστο
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Χειροτέχνης, Ευρεσιτέχνης
ΟΡΓΑΝΟ: Λαϊκός Ποιητής – Ριμαδόρος
Το παρακάτω βιογραφικό σημείωμα για το λαϊκό ποιητή Μιχαήλ Ι. Πάσαρη συντάχθηκε από τον Αμοργιανό φιλόλογο – ερευνητή Γεώργιο Α. Μαύρο. Αντλήθηκε από το αρχείο του τελευταίου το οποίο παραχωρήθηκε στο σύνολό του στο Ψηφιακό Οπτικοακουστικό Αρχείο Παραδοσιακής Μουσικής της Αμοργού και των Νησιών της. Η σύνταξη, η ορθογραφία και η στίξη του κειμένου έχουν διατηρηθεί.
Γεννήθηκε στην Αμοργό το 1907. Από τη γνωστή οικογένεια Πάσσαρη, μέλος της οποίας είναι ο Αγωνιστής του ’21, σύντροφος του Κανάρη, Θ. Πάσσαρης. Το ’23 βρέθηκε στην Αίγυπτο. Το ’33 κατετάγη στην Αστυνομία Πόλεων όπου παρέμεινε μέχρι το 1958 και εξεδιώχθη για πολιτικούς όπως ισχυρίζεται λόγους. Φοίτησε μέχρι την Α’ τάξη του Σχολαρχείου Αμοργού. Από το 1958 και εδώ ζει μέχρι τώρα στην Αμοργό. Χειροτέχνης, ευρεσιτέχνης, μουσικός, ψαράς, κυνηγός και στιχοπλόκος. Ιδιόρρυθμος και μονήρης, ζει σε μια αγροκατοικία έξω από το χωριό, απόστασης μιας ώρας στην περιοχή Βουνί (από κει ‘ναι το παρανόμι). Κατασκευάζει καλάθια από σχινόβεργες, καρεκλάκια από αρτίκους, μορφή εγχώριου μπαμπού. Έφτιαξε όπλα με δικούς του μηχανισμούς πυροδότησης. Εφεύρε μηχανή ψαρέματος. Φυσιολάτρης και υπερήφανος σαν άνθρωπος δε διστάζει να έρχεται σε συχνές συγκρούσεις με τους ντόπιους και για ασήμαντες ακόμα αφορμές. Το πάθος του οι γυναίκες, κυρίως οι νεαρές ξανθές και γαλανομάτες. Ερωτόληπτος, αποστασίας εμπνεύστηκε από τους αποτυχημένους έρωτές του τους στίχους του. Οι έρωτές του ξεκινούν από τον ίδιο και καταλήγουν στον ίδιο. Δεν πρόκειται για γεροντοσεβδάδες, αλλά για πάθος ζωής ολόκληρης. (Ο Μ.Π. έχει ερωτευθεί σφοδρά, διαδοχικά μάνα και κόρη κρατώντας μια συνέχεια 30 περίπου χρόνων). Η μόνη του επαφή με τις αγάπες του είναι να στείλει ένα μπουκέτο αγριολούλουδα, με τα οποία όντως φτιάχνει εξαιρετικούς συνδυασμούς ή το πολύ μια φευγαλέα ματιά στην εκκλησιά, ή ένα χαίρετε στο δρόμο.